Er is iets mis in ons zorgsysteem.
Niet met onze kinderen, maar met hoe we naar hen kijken.

Een kind dat niet stilzit, dat afgeleid is, intens voelt, dat niet past in de verwachtingen... krijgt een diagnose.

ADHD. ADD. Autismespectrum. Dyslexie of iets dergelijks...

Het kind wordt een term. Een probleem. Een dossier.
En al snel volgt de “oplossing”: medicatie.

We willen dat het kind functioneert.
♡ Rust vindt.
♡ Presteert.
♡ In de pas loopt.

Dus geven we het een pil.
Een stof die gedrag onderdrukt.
♡ Maar geen liefde bevat.
♡ Geen heling.
♡ Geen verbinding.

Ritalin. Concerta. Medikinet.
Ze klinken vertrouwd. Klinisch. Gecontroleerd.
Maar achter die namen schuilt een stof die óók voorkomt op lijsten van VERBODEN middelen:

 

METHYLFENIDAAT

 

Een gereguleerde stimulant.
Een chemische broer van amfetamine.
Vergelijkbaar in werking.
Toegelaten in het klaslokaal.
Verboden op straat.

Een gereguleerde harddrug methylfenidaat vergelijkbaar met Amfetamine, cocaïne, heroïne...  

staat op de lijst van VERBODEN middelen die onder de OPIUMWET vallen...

een lijst van stoffen die we als maatschappij erkennen als gevaarlijk en verslavend.

 

Toch geven we deze krachtige stimulant, die nauw verwant is aan amfetamine, dagelijks aan kinderen.
Vaak niet omdat ze ziek zijn, maar omdat ze afwijken van het systeem.
Te druk.
Te traag.
Te dromerig.
Te veel.

Wat we daarmee zeggen, is helder:
je bent pas goed als je medicatie slikt.
Alsof het brein van een kind een fout is die gecorrigeerd moet worden.
Alsof de oplossing in een capsule past.

Maar deze pil leert geen zelfinzicht.
Geeft geen veiligheid.
Geneest geen trauma.
Maakt geen verbinding.

Het onderdrukt.
Dempt.
Functioneert.

Voor de buitenwereld.
Niet voor het kind.

We behandelen symptomen, maar vermijden de oorzaak.
Wat zegt het over ons, dat we de energie van kinderen liever chemisch temmen dan emotioneel begrijpen?
Dat we liever reguleren dan luisteren?
Dat we liever controleren dan begeleiden?

♡  Want liefde is traag.
♡  Geduld is moeilijk.
♡  Verbinding vraagt aanwezigheid.
♡  Een pil is sneller.

Methylfenidaat is geen wondermiddel.
Het is een krachtig, potentieel verslavend middel dat alleen onder streng toezicht veilig gebruikt kan worden.
En toch schrijven we het uit, soms massaal.
Alsof kinderen machines zijn die geherprogrammeerd moeten worden.
Alsof gedrag een foutcode is... in plaats van een boodschap.

➸ Wie bepaalt wat ‘normaal’ is?
➸ Wie beslist wat er thuishoort in een kinderlichaam?
➸ Wie verdient eraan dat we kinderen leren zwijgen in plaats van spreken?

Dit is geen pleidooi tegen hulp.
Niet tegen medicatie die écht nodig is.
Maar wel tegen gemak. Tegen stilte. Tegen het wegsnijden van wat ons kind mens maakt.

Onze kinderen zijn geen protocol.
Ze zijn geen diagnose.
Geen last.
Geen afwijking.
Ze zijn spiegels.
Ze vragen iets van ons... en wij antwoorden met pillen.

Ethiek, Macht en Controle:

De Schaduwzijde van Medicatie

♡ Wie beslist over het brein van een kind?
♡ Wie heeft het recht om de innerlijke wereld van een kind te veranderen?
♡  Wie bepaalt welke gedragingen ‘normaal’ zijn, en welke afwijken?

 

Ethiek vraagt ons te reflecteren op de macht die we uitoefenen.

Want het voorschrijven van medicatie is niet zomaar een medische handeling... het is een daad van invloed, een keuze met verstrekkende gevolgen.
Een keuze die het kind vormgeeft, maar ook het kind kneedt naar de wensen van volwassenen en systemen.

De macht ligt bij degene die schrijft, beslist, voorschrijft.
En daarmee bepaalt die macht wat gezien wordt als een stoornis, een afwijking, een tekort.
Het creëert een norm, en daarmee ook een uitsluiting.
Kinderen die niet binnen die norm passen, worden gecontroleerd, gemanaged, getemd.

Controle is een illusie van beheersing.
Maar is het wel beheersing, of slechts een tijdelijke stilte?
Stilte waarin het kind niet meer spreekt...  omdat het geleerd heeft dat zijn stem niet welkom is.
Omdat het geleerd heeft dat zijn pijn genegeerd wordt.
Omdat het geleerd heeft dat het beter is om te functioneren, dan te voelen.

Ethiek vraagt ons niet alleen te handelen in het belang van het kind, maar ook het recht van het kind te respecteren... op zijn eigen tempo, zijn eigen expressie, zijn eigen verhaal.

 

Misschien is het tijd dat wij veranderen.
Niet zij.

Kinderen verliezen hun levendigheid.
Ze raken somber, angstig, of vlak.
Ze ontwikkelen slaapproblemen en eetstoornissen.
Hun hartslag stijgt, hun zenuwstelsel raakt overbelast.
Ze voelen zich minder zichzelf, minder vrij, minder mens.

Maar het is ‘legaal’.
Want het zit in een doosje.
Want de arts schreef het voor.
En dus lijkt het goed.

Toch slikken onze kinderen iets waarvan we de lange termijn vaak niet begrijpen.

WAT ALS HET KIND GEEN STOORNIS HEEFT, MAAR EEN GESCHIEDENIS?

 

Voordat je kind ooit een diagnose kreeg, was er een begin.
Een oorsprong.

Veel kinderen met gedrags- of ontwikkelingsproblemen
dragen al vroeg onzichtbare stress mee.
Bijvoorbeeld door:

➤ Alleen al de bevallingen

➤ Kinderen die met een andere trilling op aarde komen
➤ Vroege medische ingrepen
➤ Scheiding van de moeder na geboorte
➤ Spanning in de zwangerschap
➤ Of simpelweg: een wereld waarin ze zich niet veilig voelen

Een kind dat nooit écht kon landen, reageert vanuit overleving.
Altijd ‘aan’. Altijd alert.

Wat we nu als ‘ADHD’ benoemen, kan in veel gevallen een lichaam zijn dat nooit tot rust heeft kunnen komen.